Minęły dwa latka odkąd jest z nami Łatka :)

Historia to troszkę niecodzienna.

To nasze spotkanie, to trochę jakby przeznaczenie - choć wiem, że to mocne słowo.

Wiecie, że zarzekałam się, że nigdy, przenigdy nie założę sobie facebooka ???

A jednak ! Nawet mnie coś podkusiło. 

Znając siebie, obstawiam, że była to zwykła ciekawość ;)

Pewnego styczniowego poranka w 2014 roku założyłam konto.

Czemu ?

Może właśnie po to by Ją spotkać ?

By stała się częścią mojego.... naszego życia ?

Ale po kolei...

Dosłownie w kilka dni po założeniu konta pojawiło się zaproszenie

do wzięcia udziału w facebookowym wydarzeniu.

Podeszłam do tego bardzo sceptycznie.

Owo wydarzenie dotyczyło ratowania trzech suczek, które zostały odebrane właścicielowi

w trakcie interwencji OTOZ Animals.

Na początku - może bardziej z niewiedzy i nieumiejętności posługiwania się facebookiem,

kliknęłam - wezmę udział.

A przecież nawet nie wiedziałam, czy idą za tym jakieś konsekwencje....

Jak się chwilę później okazało - szły.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że konsekwencje będą takie kudłate !

Poniższe zdjęcia, to te które widniały w wydarzeniu:

Historia psiaków nie była wesoła.

Wszystkie po przejściach, szukały domu.

A ja już przecież od jakiegoś czasu myślałam o adoptowaniu czworonoga.

Byłam w tym celu nawet w pobliskim schronisku, co skończyło się moim załamaniem.

Wyjechałam stamtąd zdruzgotana i dałam sobie jeszcze czas.

To był czas na założenie facebooka i wzięcie udziału w tym 

- jakże ważnym dla nas - wydarzeniu ;)

Po rozmowie z Niebieskookim podjęliśmy decyzję.

Jednak pierwotnie nakręciliśmy się na karmelową Muszkę.

Tak bardzo przypominała Leosia.....

Ona jednak pierwsza znalazła dom.

Gdy poinformowałam o naszej decyzji, okazało się, że i Łatka ma już potencjalnych opiekunów..

Pomyślałam wtedy: "Trudno, ważne, że będzie miała swoją rodzinę".

Chwilę później telefon, że... jednak nie.

Łatka może być nasza ! Może trafić do naszego domu !

Szybkie potwierdzenie i kilka dni później jechaliśmy już po nią.

Cali w nerwach i emocjach :)

Tak oto psiczka trafiła do nas i z miejsca skradła nasze serca.

Wyleczona, nakarmiona, zaczynała nam coraz bardziej ufać, 

po paru dniach okazało się też, że umie szczekać i to jak !!!

Wciąż bała się ludzi, szczególnie po zmierzchu, 

ubranych na ciemno mężczyzn, rowerzystów i kilkuletnich dzieci.

Do dziś się ich boi i pewnie nie przestanie.

Ale ma też swoich Ludziów, których kocha i szaleje ze szczęścia na ich widok :)

Ma kilku psich przyjaciół.

Ma swoje miejsce w łóżku.

Ma swoją miseczkę (różową w kropki!).

Ma swoją piłeczkę (dziś nikt by nie uwierzył, że pierwsza, 

którą dostała leżała nieruszona, bo mała nie wiedziała do czego służy, wręcz się jej bała).

A w końcu ma nas, a my mamy Ją :)

Kochana, słodka, nasza Łakotka.

Potrafi pocieszyć, gdy jest nam źle,

rozbawić, rozczulić, rzadziej wkurzyć 

(bo nie wiem czy wiecie, ale z niej niezła diablica się zrobiła).

Nie wyobrażam sobie życia bez niej.

Bo bez niej było tak pusto.... Nie byłam nawet świadoma tego jak bardzo.

A teraz ?

Te oczy mądrze wpatrzone, ten śmigajacy ogon gdy wracam z pracy 

- nic nie jest w stanie go zastąpić.

Tylko ten czas... tak szybko umyka. To już dwa lata. 

Dzisiaj już w pełni świadomie mogę potwierdzić -

jest wyjątkowa, wspaniała, czyż nie ? :)